Assassin's Creed serisindeki en unutulmaz anlardan biri, Assassin's Creed 3'ün başlangıcına yaklaşıyor, çünkü Haytham Kenway yeni dünyadaki sözde suikastçı ekibini bir araya getiriyor. Kampanyanın ilk aşamaları boyunca Haytham, sevgili Ezio Auditore'u anımsatan karizmasıyla oyuncuları ve Yerli Amerikalıları hapishaneden kurtarmak ve İngiliz Redcoats'la yüzleşmek gibi kahramanca işleri ile büyülüyor. Ancak vahiy, Templar Creed, "Anlama Babası bize rehberlik etsin", onu bir suikastçı yerine Templar olarak maruz bıraktığında gelir. Bu bükülme, suikastçının inanç anlatısının potansiyelini ustaca kapsar ve kahraman ve kötü adam arasındaki çizgileri bulanıklaştırır.
Orijinal Assassin's Creed, zorlayıcı bir izleme, anlama ve hedefleri ortadan kaldırma konseptini tanıttı, ancak hikaye anlatımı ve karakter gelişiminde derinlik yoktu. Assassin's Creed 2, ikonik Ezio'yu tanıtarak bunu geliştirdi, ancak rakipleri aynı detay seviyesiyle zenginleştiremedi. Assassin's Creed 3'e kadar Amerikan Devrimi'nin zeminine karşı koyulana kadar, Ubisoft hem kahramanları hem de antagonistleri gerçekten ortaya çıkardı, sorunsuz bir anlatı akışı ve uyumlu bir oyun ve hikaye karışımı yarattı. Bu denge sonraki başlıklarda eşsiz kalır.
Mevcut RPG merkezli Assassin Creed dönemi olumlu geri bildirimler elde ederken, birçok hayran ve eleştirmen serinin aşağı doğru bir yörüngede olduğunu savunuyor. Bu algılanan düşüşün nedenleri, Anubis ve Fenrir gibi mitolojik figürlere karşı savaşlar gibi giderek daha fantastik unsurlardan, çeşitli romantizm seçeneklerinin tanıtımına ve Yasuke gibi tarihsel figürlerin Assassin's Creed Shadows'ta dahil edilmesine kadar değişmektedir. Bununla birlikte, temel neden, serinin geniş kum havuzu elemanları tarafından gölgede bırakılan karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaşabilir.
Zamanla, Assassin's Creed gelişti, diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme gibi RPG mekaniğini entegre etti. Bu eklemeler oyunların kapsamını genişletirken, hikaye anlatma deneyimini de seyreltmişlerdir. Daha fazla içeriğe sahip olmasına rağmen, Assassin's Creed Odyssey gibi oyunlar, öncekilerine kıyasla genellikle daha az cilalı ve sürükleyici hissediyor. Daha önceki aksiyon-macera başlıklarının yazılı anlatıları, iyi tanımlanmış karakterlere izin verirken, daha yeni oyunların daha geniş, oyuncu seçmeli anlatıları daha az uyumlu ve daha az ilgi çekici hissedebilir.
Yazma kalitesi de diğer yönlerde azalmıştır. Modern oyunlar, suikastçılar ve Tapınaklar arasındaki ahlaki ikilikleri basitleştirme eğilimindeyken, Assassin's Creed 3 gibi önceki başlıklar iki grup arasındaki gri alanları araştırdı. AC3'teki yenilen Tapınakçıların son sözleri, Connor'un inançlarına meydan okuyor ve oyuncuları takip ettikleri anlatıyı sorgulamaya teşvik ediyor. Haytham'ın Connor'un George Washington'a olan güvenini zayıflatma girişimleri, hikayeyi daha da karmaşıklaştırarak oyuncuları cevaplardan daha fazla soru ile bırakıyor - anlatının gücünün bir kanıtı.
Franchise'ın tarihini yansıtan Jesper Kyd tarafından bestelenen Assassin's Creed 2'den ikonik parça "Ezio'nun Ailesi", oyuncularla derinden yankılanıyor ve dizinin resmi teması haline geliyor. Bu parça ve PS3 dönemi oyunları, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3, temelde karakter odaklı, "Ezio'nun ailesi" sadece oyunun ortamından ziyade Ezio'nun kişisel kaybını çağrıştırıyor. Etkileyici dünya inşasına ve daha yeni başlıkların grafiklerine rağmen, dizinin köklerine dönmesi ve odaklanmış, karakter merkezli hikayeler sunması için bir özlem var. Bununla birlikte, geniş bir kum havuzlarını ve canlı servis modellerini tercih eden bir endüstride, böyle bir geri dönüş kârsız olarak kabul edilebilir.
