Ten utwór bada trwałe dziedzictwo Davida Lyncha, filmowca, którego unikalny styl pozostawił niezatarty ślad w kinie. Artykuł rozpoczyna się kluczową sceną z Twin Peaks , podkreślając zdolność Lyncha do zestawienia przyziemnego z niepokojącym, znakiem rozpoznawczym jego pracy. Następnie zagłębia się w koncepcję „Lynchiana”, terminu wymyślonego w celu opisania niepokojącej, podobnej do marzeń jakości, która przenika jego filmy. Ta jakość, jak twierdzi artykuł, nie jest łatwo zdefiniowana, ale natychmiast rozpoznawalna.
Tekst przechodzi do omawiania kilku filmów Lyncha, w tym Eraserhead , The Elephant Man , Dune i Blue Velvet , pokazując różnorodność jego twórczości, jednocześnie zachowując spójny wątek surrealizmu i skupienie się na ukrytych Realia pod powierzchnią życia codziennego. Artykuł odnotowuje niezwykłą ponadczasowość swojej pracy, powołując się na elementy anachroniczne w Twin Peaks: The Return jako przykład. Kontrastuje sukces Lyncha z jego niekonwencjonalnym podejściem do tworzenia filmów z względną porażką jego bardziej konwencjonalnej wydmy , podkreślając jego niezachwiane zaangażowanie w jego wyjątkową wizję.
Artykuł dodatkowo podkreśla szerokość wpływu Lyncha, wskazując na współczesnych filmowców, takich jak Jane Schoenbrun (Widziałem telewizję), Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly i Rose Glass, i Rose Glass, którego prace dzielą wrażliwość „lynchian”. Utwór kończy się uznaniem znaczenia Lyncha jako twórcy filmowego, który nie tylko zdefiniował swój własny styl, ale także stał się głównym wpływem na kolejne pokolenia, pozostawiając dziedzictwo, które nadal inspiruje i intryguje.
